آیا فرزند شما اختلال کم توجهی، بیش فعالی (ADHD) را به ارث می برد؟

آیا اختلال بیش فعالی ارثی است؟

احتمالاً شما که شروع به خواندن این مقاله کوتاه کرده اید، به تازگی به بیش فعالی ADHD مبتلا شده اید یا سال ها است که با این اختلال زندگی می‌کنید و سوالی که تقریبا همه بزرگسالان می‌پرسند در ذهنتان است که:
"آیا فرزندان من نیز دچار ADHD خواهند شد؟"

پاسخ این است که: بستگی دارد.

بزرگترین علت بیش فعالی ADHD

بزرگترین علت بیش فعالی ADHD ژن ها هستند. ADHD در خانواده ها می‌تواند وجود داشته باشد. حتی اگر هیچ کس در خانواده‌ی شما به طور رسمی به بیش فعالی مبتلا نشده باشد، ممکن است متوجه شوید که بعضی از اعضای خانواده دارای خصوصیات و صفات شبیه به بیش فعالی ADHD هستند.

با وجود این پیوند ژنتیکی قوی، اگر مبتلا به ADHD باشید، به این معنا نیست که کودک شما نیز بطور حتمی و خودکار دچار این اختلال خواهد شد.

دلیل این امر این است که ترکیبی از ژن ها و عوامل محیطی تعیین می کند که کودک دچار اختلال کم توجهی - بیش فعالی خواهد شد یا خیر.

بعضی از کودکان می توانند ژن های بیش فعالی ADHD را بدون اینکه فعال شوند، به ارث ببرند. به عنوان مثال، یک مطالعه تحقیقاتی نشان داده است که تنها یک سوم پدران مبتلا به بیش فعالی دارای فرزندانی می‌باشند که درگیر این اختلال هستند.

حتماً بخوانید: 6 نکته حیاتی که زمان تشخیص بیش فعالی در فرزندتان، باید بدانید!

حالا چه کار کنیم؟

اگر چه که ممکن است در مقابل ژن ها احساس ضعف کنید ولی در ادامه شش پیشنهاد برای کمک به شما اراﺋه می دهیم:

1) هوشیار و مراقب باشید
اگر خودتان مبتلا بوده اید یا هستید باید هشیارتر باشید و اگر کودک شما اخیرا شروع به نشان دادن علائم اختلال کمبود توجه و بیش‌فعالی کرده است، از پزشک کمک بگیرید.
تشخیص زودرس و معالجه مناسب برای کودک شما ارزشمند خواهد بود. این کمک می کند مشکلات خود را به حداقل برسانید و برای درمان و بهبودی فرزندتان موفقیت های چشمگیری پیدا کنید.

2) از تفاوت ها آگاه باشید
اگر فرزند شما بیش فعالی را به ارث برده باشد، ممکن است به صورت بسیار متفاوتی نسبت به اختلال شما نمود پیدا کند.
به عنوان مثال، اگر مبتلا به بیش فعالی نوع تکانشی هستید و فرزند شما دارای اختلال کم توجهی (کمبود تمرکز) بیش فعالی است، رفتار و چالش های شما متفاوت خواهد بود، اگرچه که هر دوی شما مبتلا به بیش فعالی باشید.
همچنین، بیش فعالی اغلب بسته به جنسیت فرزند شما متفاوت به نظر می رسد. اگر پسر شما دارای ADHD بیش فعالی-تکانشی است، می تواند خیلی از نظر جسمی فعال باشد، در حالی که ممکن است دختر شما بیش از حد صحبت کند و به طور کلامی تکانشی باشد.
سرانجام، حتی اگر جنسیت فرزندتان با شما یکسان است و درگیر اختلال مشابهی هستید، باز هم می توانید نمودهای رفتاری و چالش های متفاوتی داشته باشید. 

با این وجود، دانستن وجود این اختلافات می تواند باعث افزایش آگاهی شما شده و به شما در تشخیص زود هنگام علائم کم توجهی در کودک کمک کند.

پیشنهاد می کنیم همه ی آنچیزی که نیاز دارید در مورد بیش فعالی بدانید را در این مقاله بخوانید.

3) الگوی خوبی باشید
نحوه ی تفکر و برخورد شما با اختلال بیش فعالی بر نحوه برخورد فرزندتان با این اختلال تأثیر مستقیمی می‌گذارد. سعی کنید در مورد آن واقع بینانه و بی طرفانه صحبت کنید، نه اینکه آن را به عنوان یک "پدیده ی وحشتناک" معرفی کرده و پیوسته حسرت بخورید که چرا درگیر این اختلال شده اید!
علاوه بر این، اگر به طور جدی علائم بیش فعالی ADHD خود را درمان کرده و مدیریت می کنید، به فرزند خود نیز کمک می کنید تا همین کار را انجام دهد. 

اگر مهارت های زندگی دوستانه با بیش فعالی ADHD را یاد گرفته و پیاده سازی کنید و به دنبال کمک پزشکی مناسب باشید، فرزند شما نیز از شما الگو خواهد گرفت.

اگر کودکتان تنها کودکی در مدرسه باشد که اختلال بیش فعالی ADHD دارد، احتمالا احساس تنهایی خواهد کرد. دانستن این که شما ADHD دارید و از پس آن برآمده‌اید، به آن ها روحیه می‌بخشد و باعث می شود احساس تنهایی کمتری کنند.

این فیلم را حتماً ببینید، چراغی در دلتان روشن خواهد کرد:

4) احساس گناه نکنید
مبتلایان به بیش فعالی ADHD متخصص در احساس گناه و شرم برای انواع اشتباهات کوچک و بزرگ، از دیر رسیدن تا فراموش کردن کارهای مهم در محل کار هستند. 

پس حواستان باشد، احساس گناه نکنید که فرزند شما دارای ADHD است. دقیقا مانند رنگ چشم، هیچ کنترلی بر روی ژن هایی که از شما به ارث برده اند ندارید.

آیا شما هم یک کودک مبتلا به بیش فعالی دارید و می خواهید با یک روش علمی و مطمئن و با هزینه ی مناسب او را درمان کنید؟
ما در مورد درمان و بهبود بیش فعالی کودکان یک محصول آموزشی منحصربفرد داریم:
در این محصول آموزشی، تمرین های متعددی را به شما یاد می دهیم که با انجام آنها در خانه، می توانید کودک بیش فعال خودتان را توانمند کنید.

5) تجربه فرزندانتان از بیش فعالی ADHD متفاوت از شما خواهد بود
اختلال کم توجهی پیش فعالی بیش از پیش شناخته شده است. این بدان معنا است که تشخیص بیش فعالی آسان تر شده و کمک های مناسبی از طرف جامعه روانشناسی و روانپزشکی یا مدرسه‌ها امکان پذیر است. علاوه بر این، فرزند شما یک والد پشتیبان دارد که درگیری‌های آن ها را درک می کند.
این بدان معنا نیست که والدین شما حامی نبودند! هر نسلی با دانش و تحقیقاتی که در آن زمان برای آنها در دسترس است بهترین کار را انجام ‌داده است.

6) تغییر نگرش دهید
نحوه مشاهده و برخوردتان با بیش فعالی را مجددا اصلاح کنید. 

دکتر کنی هندلمن به جای عنوان اختلال کمبود و نقص توجه "اختلال در تفاوت توجه" را ارائه داده است.

وقتی از این زاویه به اختلال ADHD نگاه کنید، متوجه خواهید شد که مغز کودک شما ممکن است متفاوت از برخی افراد باشد، اما اصولا متفاوت بودن بیانگر بد بودن نیست!

سخن پایانی
اگر شما مبتلا به بیش فعالی هستید و فرزندتان نیز این اختلال را از شما به ارث برده است، ابدا و اصلا نباید احساس گناه بکنید. اول به این دلیل که شما هیچ کنترلی بر ژنهایتان ندارید و دوم به این خاطر که شما هم مثل همه ی انسنان های کره زمین حق دارید لذت پدر و مادر شدن را بچشید.

پس به جای احساس گناه و نگرانی، دست به کار شوید و با تهیه ی محصول آموزشی ما «راهنمای بهبود کودک بیش فعال در منزل» و یا با مراجعه به یک درمانگر صاحب صلاحیت، برای فرزند دلبندتان کاری بکنید.

منبع: https://www.verywellmind.com
ترجمه و تدوین: محمدجعفر زاهدپور
این مقاله توسط تیم تولید محتوای جریان آماده شده و انتشار آن با ذکر منبع خوشحالمان می کند.
آگاهی را انتشار دهیم...